از دوران کودکی است که شخصیت انسان از طریق بازی ها و روابط اجتماعی اش با هم سن و سالان خود شکل می گیرد و طی این رفتارهاست که کودک خودش را می شناسد و الگو و رفتارهای فردی خودش را یاد می گیرد. اگر کودکی تنهایی بازی کردن را ترجیح بدهد و در جمع نتواند با هم سن و سالان خود ارتباط بگیرد ، ممکن است اصطلاحا حالت (گوشه‌گیری) را داشته باشد.
1) بی میلی اجتماعی : تنها بازی کردن را ترجیح می دهد اما از تعامل با هم سالان خود ترس ندارد و اگر مجبور شود وارد فعالیت گروهی شده و به خوبی با دیگران تعامل می کند.
2) ناظر و تماشاچی: کودک تمایل دارد با کودکان دیگر بازی کند اما به دلیل ترس اجتماعی، از نزدیک شدن به کودکان اجتناب می‌کند و گوشه‌ای می‌ایستد و فقط نظاره‌گر بازی کودکان دیگر می‌شود.
3) انزوای اجتماعی: کودک نه تنها تمایل به تنها بازی کردن ندارد بلکه از بازی کردن با دیگران نیز گریزان است و رفتارهای او از لحاظ بالینی، با خجالت شروع شده و با خشم و گاهی نیز افسردگی همراه می‌شود.